Aziz Don Manuel

Ses tonu bir harikaydi, meleksi bir sesti onunki, duyani aglatirdi. Büyük ayinlerde ya da törenlerde duanin giris bölümünü okurken tüm kiliseyi titretir, dinleyen herkesin adeta icine islerdi. Duasi, yakarisi, kiliseden tasar gölün üstünde asili kalir, dagin eteklerine konardi. Hele ki cuma ayinlerinde okunan Tanrim, Tanrim, beni neden terk ettin duasina sira geldiginde tüm köy halkini poyraz ayazi esmis gibi bir titreme alirdi. Adeta nesiller boyu annelerin kederlerini dibine biraktigi o eski carmihtaki heykelin icinden Efendimiz Isa Mesihin sesi isitilir gibi olurdu.Unamuno romaninda göze carpan ilk özellikler, Paz en la guerra Savasta Baris haric tutulursa, manzara tasvirlerinin olmamasi, gelenek göreneklerden pek bahis edilmemesi, karakterler arasi diyalogunsa canli bir sekilde yer almasidir. Unamuno tüm gayretini, kisilerin ölümsüzlük kaygilari ve kendilerini tanima isteginin yol actigi ic dünyalarinda yasadiklari dramlarini yansitmaya vermistir. Onun romani, kendilerini kesfetmeye yardimci olma niyetini tasimaktadir. Unamuno sunu ifade eder Cok derin konulari ele almak icin konu cok da gerekli degildir aslinda. Cünkü gercek romanlarin finali yoktur. Yazdigim tüm romanlar bir mutlak sonucla bitmedigi icin mutsuz olan okur benim okurum olmaya layik degildir. Bitmis olan mükemmeldir, ölümdür. Ama hayat son bulmaz.