Halk Ülkesine Kisa Yolculuklar

Jacques Rancire, gecmisten bu yana cesitli deneyimler ve karsilasmalardan hareketle, arsivlerde sakli belgeler ve yeniden yorumlanmayi bekleyen kah edebi kah sinematografik anlatilar isiginda, ütopyanin temelindeki dürtüyü, karsi konulmaz arzuyu mercek altina aliyor halka, halkin ülkesine dogru yolculuk. Burada halk sosyoekonomik bir kategori degil kesinlikle, otantik bir ütopya diyarinda yasayan muhayyel bir toplumsal gövde. Diyar ise gercekte hicbir yerde var olmayan bir uzak ada degil örnegin. Tam tersine hemen yani basimizda duruyor; bogazin öbür yakasinda, caddenin hemen ötesinde, her gün bindigimiz metronun en son duraginda... Ziyaretcisine baska bir dünyanin, baska bir insanligin görüntüsünün farkli yüzlerini sunuyor halk ülkesi, kesfe ciktiginiz her bir cografyada. Öte yandan Rancire var olmayan degilse bile yolculuga cikan acisindan varisi cogu zaman olanaksiz bir ülkeye deginiyor. Wordsworthun Prelüdünden Büchnerin Woyzeckine, Rilkenin Duino Agitlarindan Rossellininin Avrupa 51ine, söktügü her kurguda, eseledigi her ipucunda iste bu olanaksizligin tarihsel ve felsefi köklerini sorgulayarak saptamalarda bulunuyor. Bir Cocuk Kendini Öldürüyor baslikli yazida etraflica ele aldigi Rossellininin basrolde Ingrid Bergmani izledigimiz filmi, iki ayri zamanda yasanan iki farkli deneyimle Rancirein siyasal ufkunu degistirecek bir uyanisa isaret etmesi bakimindan kisisel bir önem de tasiyor.