Sonety odeskie

Adam Mickiewicz

Polski poeta i publicysta okresu romantyzmu (czolowy z trójcy 'wieszczów'). Syn adwokata, Mikolaja (zm. 1812) herbu Poraj oraz Barbary z Majewskich. Ukonczyl studia na Wydziale Literatury Uniwersytetu Wilenskiego; stypendium odpracowywal potem jako nauczyciel w Kownie. Byl wspólzalozycielem tajnego samoksztalceniowego Towarzystwa Filomatów (1817), za co zostal w 1823 r. aresztowany i skazany na osiedlenie w glebi Rosji. W latach 1824-1829 przebywal w Petersburgu, Moskwie i na Krymie; nastepnie na emigracji w Paryzu. Wykladal literature lacinska na Akademii w Lozannie (1839), a od 1840 r. literature slowianska w College de France w Paryzu. W 1841 r. zwiazal sie z ruchem religijnym A. Towianskiego. W okresie Wiosny Ludów byl redaktorem naczelnym fr. dziennika »Trybuna Ludów« i organizatorem ochotniczego Zastepu Polskiego, dla którego napisal demokratyczny Sklad zasad.

Ur.

24 grudnia 1798 r. w Zaosiu kolo Nowogródka

Zm.

26 listopada 1855 r. w Konstantynopolu (dzis: Stambul)

Najwazniejsze dziela:

Ballady i romanse (1822), Grazyna (1823), Sonety krymskie (1826), Konrad Wallenrod (1828), Dziady (cz.II i IV 1823, cz.III 1832), Ksiegi narodu polskiego i pielgrzymstwa polskiego (1833), Pan Tadeusz (1834); wiersze: Oda do mlodosci (1820), Do Matki Polki (1830), Smierc pulkownika (1831), Reduta Ordona (1831)