Srebrna zajeczyca i inne basnie

Guido Gozzano

Guido Gozzano wychowal sie na lekturze dziel Gabriela D'Annunzia i Giovanniego Pascolego, potem czerpal inspiracje z belgijskich i francuskich symbolistów, jak Maurice Maeterlinck, Georges Rodenbach i Jules Laforgue'a, w koncu wyksztalcil swoje wlasne poetycko-estetyczne credo i tworzyl w poetyce tak zwanych zmierzchowców; choc nie wypracowali oni nigdy zadnego spójnego programu, to laczyly ich wspólne upodobania estetyczno-poetyckie i sklonnosc do podejmowania podobnych motywów w swojej twórczosci: odzegnywali sie od tradycji wloskiej liryki, obca im byla kwiecista retoryka, opisywali zwyczajna codziennosc, w ich wierszach dominowaly poczucie niezadowolenia, nuda dnia powszedniego, monotonia mieszczanskiej egzystencji i tesknota za tym, co bezpowrotnie utracone. Za zycia Gozzano opublikowal dwa zbiory wierszy: La via del rifugio (Droga ucieczki) z 1907 roku i I colloqui (Rozmowy) z roku 1911. W 1912 odbyl podróz do Indii, mial bowiem nadzieje, ze tamtejszy klimat pomoze w leczeniu gruzlicy. Owocem tej podrózy byly zapiski zatytulowane Verso la cuna del mondo (Podróz do kolebki swiata). Walke z gruzlica poeta przegral w wieku zaledwie 32 lat.

Ur.

19 grudnia 1883 r. w Turynie

Zm.

9 sierpnia 1916 r. w Turynie

Najwazniejsze dziela:

zbiory wierszy La via del rifugio (Droga ucieczki), I colloqui (Rozmowy)