Ikinci Hayat

Her insanin kendisine ait öznel bir dis dünya gerçekligi var. Insanoglunun öznel gerçekliklerinde duyumsanan hayatin var olmanin bir belirteci olabilmesi giderek uzaya dogru uzadikça ve gerçek olarak tanimlayabildiklerimizin sandigimiz gerçek olmama, olamama eskizi kendine has yorumlamalariyla evrenin derinliklerinde sustukça, insanlarin birbirlerini artik dinlemeye tahammüllerinin kalmadigina inaniyorum.

Seylerin yanilgi olabilmesi olgusu üzerinde durdugumuz yanilsamalarimiz, yapabildigimiz belki de; yasamin saka, evcil bir rüya ya da oyun olmasina aitliginde. Bazen tahammülsüz, bazen sabir ve bazen kibirle. Ki Serhatim... Bunu artik anlayabiliyorum. Bu tahammülsüzlük asil tahammülmüs gibi beni seffaf bir platforma sokarken, gözlerimizin önünden tüm inandiriciligiyla hayat akmakta zamanin kederinden. Zamansiz bir uzay düsünürsem, bu uzak da yoktur. Insanoglu zamani kesfetmemistir, kendince tanimlamistir. Geçmisimiz, bunun en belirleyici ve sadece kendimizin güler yüz gösterdigi deneyimdir. Geçmisin geçmis oldugu gerçegi simdiye kadar bildigimiz bir gerçeklik iken, ötede duran ne varsa hepsi ihtimaller üzerinde duran bir gerçekliktir. Eger ben sandigimiz gerçeklikle hâlâ kendimle konusabiliyorsam, baska mücbirle kalan varligimin farkindayim ve ben su an bu olasilikla varim.