Telefono kaiolatua

Bai telefonoek eta bai ispiluek desasosegua sortzen digute. Amesgaiztoetan sarri agertzen zaizkigu. Ezinegona sortzen digute, lo egiteko pastilak hartzera behartzen gaituzte. Sosegurik eza agertzen da kontakizun hauetan. Telefono-kabina baten bila aritu, eta, bat aurkitu orduko, telefono-haria moztuta dagoela ohartzen denaren sosegurik eza. Telefono-kabina zepo hilgarritzat, zerraldotzat sentitzen duenarena. Esan dezagun telefonoa giderretik duenak mundua duela mendean. Esan dezagun, hamairu ipuinetan, Harkaitz Cano bezalako idazle gazte baina eskarmentudunak jenero beltza nahasten duela absurduarekin eta surrealismoarekin. Esan dezagun telefono kaiolatu batez ari garela. Bai, esan?

Harkaitz Cano Jauegi (Lasarte-Oria, 1975). Zuzenbide ikasketak egin zituen. Nobela (Beluna jazz, Pasaia blues, Twist), ipuinak (Telefono kaiolatua, Neguko zirkua, Beti oporretan), kronika autofikzionala (Piano gainean gosaltzen) eta saioa (Zinea eta literatura, Txalorik ez, arren) landu ditu, besteak beste. Sylvia Plath, Anne Sexton, Allen Ginsberg eta Hanif Kureishi ekarri ditu euskarara. Bere lanak dozena bat hizkuntzatara itzuliak izan dira.